Het laatste stuk

De Borobodur (Bhoedistische tempel uit de 8ste eeuw) is werkelijk een plaats op de Unesco wereld erfgoedlijst waard. We hadden een hotel vlakbij zodat we om 6 uur (! ja weer afzien...)nog redelijk rustig met gids de tempel konden bezoeken. Mooi in de ochtendzon. Noëlle kon de uitleg (in Engels) niet echt bekoren en wilde zo snel mogelijk alle trappen nemen maar helaas kon dat niet. Met de belofte om later in het hotel te zwemmen kwam alles weer goed.. Daarna op weg naar Yogyakarta. De plaats waar mijn vader in de diverse Jappenkampen heeft gezeten en ook gewoond heeft. We hebben met enige moeite twee resten, een paar muren en een waterput, van kampen kunnen vinden. Op de inmiddels begroeide grond gelopen en momenten van bezinning beleefd. Ook weer heel emotioneel als je dan bedenkt wat voor verschrikkelijk leed er heeft plaats gevonden o.a. bij iemend van wie je heel veel houdt. Diepe indrukken. De Indonesiërs houden deze herinneringen niet levend. Met moeite kregen we de informatie uit de tweede generatie dus was het regelmatig zoeken naar een ouder iemand die nog wel wat weet van vroeger. Op zich ook weer een hele speurtocht met diverse interviews van de plaatselijke bevolking. Zijn vroeger woonhuis bij de "Witte Paal" (Toegoe) was lastig te vinden omdat we geen adres hadden. Twee huizen kwamen in aanmerking dus die maar gefilmd en gefotografeerd. Een zandweg van 65 jaar geleden bijvoorbeeld bestaat al lang niet meer in een miljoenenstad als Yogya op zo'n giga druk kruispunt.Verder hebben we nog een sigarenfabriek bezocht. Ze leveren o.a.aan een adres in Kampen wat voor Edwin weer leuk was. De Kraton (paleis van de Sultan) bezocht, verderop het ambachtellijke Batikproces bekeken en een leeratelier bezocht en ruim ingekocht (ja alweer tassen ik weet het...)Met de traditionele Ramayana dansvoorstelling 's avonds was het Yogya bezoek kompleet. De volgende dag op weg naar Malang, de geboortestad van mijn vader. De rit was lang en vermoeiend, het laatste stuk gaat door de bergen met veel haarspeldbochten. Rond 19.00 u kwamen we in pikkedonker aan. Ik vond het een bijzonder moment dat ik na bijna 80 jaar na de geboorte van mijn vader op deze plek in de wereld kon staan. De cirkel is rond. Zowel mijn vader en ik waren hierover emotioneel op dat moment. Leve de communicatiemiddelen! Vele lieve sms-jes van familie en vrienden kwamen binnen en dat versterkte het mooie gevoel alleen nog maar meer. Malang is wederom een drukke stad. De vogeltjesmarkt is een hoogtepunt en inderdaad troffen we bijzondere beesten (in erbarmelijke omstandigheden) aan. Slangen, schildpadden, apen, insekten, vissen (per stuk in piepklein plastic zakje aan een deur gespijkerd..) eekhoorns vastgebonden aan een touwtje op hun kooitje, hagedissen en natuurlijk vogels in de ruimste soort. Verder nog koffie gedronken bij Toko Oen wat een soort Nederlandse enclave was. Veel koloniale huizen gezien zoals eigenlijk overal wel in de grote steden. Het stadhuis waar mijn grootvader ongetwijfeld de geboorteaangifte van mijn vader heeft gedaan natuurlijk even gefotografeerd en toen naar de Bromo (vulkaan) afgereisd. Om 3 uur moesten we opstaan om met de Jeep in stikdonker naar het uitzichtpunt te gaan om daar de wonderschone zonsopgang te bewonderen. Inderdaad een prachtig natuurverschijnsel.Niet dat het een romantische aangelegenheid is want je staat daar met 800 man hutje mudje omdat het dé toeristische nr 1 is maar toch. Daarna met een paardje de krater opgeklommen wat een hoogtepunt was voor Noëlle. Een heus paard! Het paard van Edwin begon gelijk bij aanvang van de rit te ontlasten wat natuurlijk voor achterstand zorgde in ons team! Het is elke keer wat als we met vervoer te maken hebben. Op de olifant was het zijn bril, op de boot viel onze koffer (daar kon hij niets aan doen) en nu moesten we op de steile wand ineens voor zijn gevallen kleding stoppen. Na deze vroege belevenissen zijn we, na een verfrissende douche want van al dat lava-zandhappen wordt je niet vrolijk, verder afereisd naar onze laatste bestemming Surabaya. Een mooie stad met een geweldadig verleden. We zaten in het luxe vroegere Oranjehotel en alles ademde de koloniale tijd uit. Het schijnt dat de Nederlandse vlag op het hoteldak destijds door de opstandelingen met groot vertoon van het blauwe stuk werd ontdaan en het tij toen niet meer te keren was. We hebben een stadstoer met gids gemaakt en daarna stond zwemmen op het programma voor onze waterrat. Over ratten gesproken, die zagen we meerdere malen gewoon bij het zwembad tippelen. Notabene het duurste hotel van de stad! We hebben maar niet geklaagd het hoort een beetje bij dit soort landen dus aanpassen..

Op dit moment zijn we inmiddels na een lange reis van 27 uur in 3 vluchten en een treinreis weer heelhuids teruggekeerd in Apeldoorn. Een prachtige maar ook emotioneel rijke vakantie met veel mooie herinneringen voor het leven. Bedankt voor alle leuke reacties en we spreken elkaar gauw.

Liefs Messica